سفری اعجاب‌انگیز از ترس به صلح

اگر جایی زندگی می‌کنید که در محاصره آب باشد به نظر منطقی می‌آید که شنا کردن بلد باشید. اما این در برخی فرهنگ و سنت‌های محلی، در مورد زنان صادق نیست. برای مثال در زنگبار آموزش شنا به زنان و دختربچه‌ها مرسوم و پذیرفته شده نیست. هرچند که امروز به کمک یک سازمان غیرانتفاعی در این مجمع‌الجزایر در ساحل شرقی آفریقا، گروهی از مربیان زن به زنان بومی شنا آموزش می‌دهند.

آنا بویازیس (۱) عکاس مستند آمریکایی تبار، این اتفاق را برای اولین بار با دوربین عکاسی‌اش ثبت کرده است. نتیجه، مجموعه‌ایست به نام «یافتن آزادی در آب» (۲)، که کاندید جایزه عکس وردپرس (۳) امسال در گروه عکاسی از مردم شده است. در ادامه سری عکس‌های بی‌نظیر آنا را ببینید.

زندگی روزمره در مجمع‌الجزایر زنگبار حول دریا شکل گرفته است، اما با این حال اکثر زنانی که در این جزیره ساکن هستند هیچ وقت حتی پایه‌ای‌ترین آموزش‌های شناگری را دریافت نکرده‌اند. فرهنگ متعصب اسلامی و نبود لباس شنای متناسب با فرهنگ کنونی آن منطقه باعث شده رهبران این جامعه، تا امروز زنان و دختران را از شنا کردن دلسرد و منع کنند.

طی سال‌های اخیر، پروژه‌ای به اسم پانجه (۴)، متعلق به یک سازمان غیر دولتی در زنگبار، این امکان را برای زنان و دختران محلی فراهم کرده تا بتوانند تن به آب بزنند. این گروه نه تنها به زنان شنا کردن یاد داده‌اند، بلکه تکنیک‌های امنیت در آب و پیشگیری از غرق شدن را هم به آنها آموخته‌اند. آنها حتی به توانمندسازی شاگردهای خود اهمیت داده و به آنها می‌آموزند چطور به دیگران شنا کردن بیاموزند و به این شکل یک چرخه پایدار آموزش ساخته‌اند. همچنین لباس‌های بلند مخصوص شنا باعث می‌شود آنها بتوانند بدون نادیده گرفتن فرهنگ و باورهای مذهبی‌شان وارد آب شوند.

« این پروژه ادغام فوق‌العاده‌ای از علاقه من به حقوق بشر، سلامت عمومی و مسائل حوزه زنان و دختران است.»

در حالی که پوشیدن لباس شنای تمام قد ممکن است به نظر رفتار مطیعانه‌ای در برابر سرکوب به نظر بیاید، اما انجام دادنش برای یادگرفتن توانایی حیاتی که مدت‌ها ممنوع بوده و پوشیدن لباسی غیر از آن امکان ممنوع شدن این فعالیت را بالا می‌برد، قدم بسیار مهمی در مسیر به سمت آزادی است.

آموزش ـ چه در آب چه بیرون از آب مثل تخته شیرجه‌ای است که زنان و دختران را توانمند می‌سازد و ابزاری برای گرفتن حق‌شان و به چالش کشیدن مرزها فراهم می‌آورد.

آمار افرادی که سالانه در قاره آفریقا غرق می‌شوند بالاترن آمار در دنیاست،‌ چیزی بیست برابر آمار مشابه در بریتانیا. با این وجود هنوز هم رهبران بومی نیاز به زمان بیشتری برای متقاعد شدن درباره نیاز زنان بزرگسال و دختران به یاد گرفتن شنا دارند. این آموزش‌ها سیستم پدرسالاری که زنان را از انجام هر کاری به غیر از کارهای خانگی بازمی‌دارد، به چالش می‌کشد.

دستیابی به این داستان برای بازگویی، چالش بسیار بزرگی بود. ایمیل دادن به پروژه پانجه از راه دور و توضیح تصویری که از این همکاری در ذهنم داشتم هم کمکی به این فرآیند نکرد. اما خوشبختانه صحبتی که با عکاسی به نام برنت استیرتون (۵)، در فستیوال بین‌المللی عکاسی خبرنگاری به اسم ویزا برای تصویر (۶) در پرپینیان فرانسه داشتم به من کمک کرد تا متوجه شوم که ۲۱ روز برای دلسرد شدن از هدفم بسیار زمان کوتاهی است. با این تشویق که به تأخیر در جواب‌ها اهمیت ندهم، یک بلیط از مبدا پرپینیان به مقصد زنگبار تهیه کردم. در زنزیبار سعی کردم صبور باشم و بر هدفم متمرکز باقی بمانم.

بعد از اینکه موفق شدم به صورت حضوری خودم را معرفی کنم، پروسه طولانی یک ماهه اقدامات پروژه پانجه برای گرفتن اجازه از ساکنین ـ افراد مسن بومی، والدین و رهبران ـ برای عکاسی از دختران را پشت سر گذاشتیم.

بعد از گرفتن اجازه، به مدت دو هفته سعی کردم به مربی‌ها زبان انگلیسی بیاموزم و یک هفته دیگر را هم بدون دوربین در آب سپری کردم. در حالی که افرادی که در اطراف محل آموزش رفت و آمد می‌کردند از عکاسی منع شده بودند، این سرمایه‌گذاری شخصی امکان دسترسی انحصاری یک چالش بزرگ برای بهداشت عمومی که قابل پیش‌گیری هم بود و هیچ وقت از آن عکاسی نشده بود را برای من فراهم کرد.

مشاهده تغییر زبان بدن و حالات صورت زنان از ترس به آرامش و بعد حسی که خودش را به شکل اعتماد به نفس و شادی نشان می‌داد، خارق‌العاده بود.

بر اساس سنت مجمع‌الجزایر زنزیبار و عمدتا به دلیل ساختار متعصب فرهنگ اسلامی و نبود لباس شنای متناسب و قابل پذیرش در فرهنگ آنها،‌ دختران به آموختن شنا تشویق نمی‌شوند. اما پروژه پانجه یا «ماهی بزرگ» در روستاهای مرزی شمالی زنزیبار، شرایطی را برای آموختن شنا در لباس‌های تمام قد برای زنان محلی و بومی فراهم کرد‌ه‌ تا بتوانند بدون جنگ آشکار با محدودیت‌های فرهنگ و باورهای مذهبی‌شان وارد آب شوند.

۱- Anna Boyiazis

۲- Finding Freedom in the Water

۳ـ WordPress Award

۴- The panje Project

۵ـ Brent Stirton

۶- Visa pour l’Image

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آنا بویازیس

ایالات
متحده آمریکا

تمرکز آنا بویازیس (۱) بر حقوق بشر، بهداشت عمومی و مسائل زنان و دختران است. او تلاش دارد تا از طریق کارهایش حس همدردی و انسان دوستی انسانها را برانگیزد.

از فعالیت‌های او می‌توان از شرکت در بخش گالری ملی پرتره مربوط به جایزه پرتره تیلور وسینگ (۲) در سال ۲۰۱۷ در لندن، پروژه زنان اهمیت دارند womenmatter#، کمپینی در راستای مبارزه با خشونت علیه زنان تعریف شده توسط جامعه خلاق دیسترب(۳) در موزه ملی عکاسی پروس (۴) در هورتن نروژ و دوسالانه هاوانا (۵) در مرکز هنرهای معاصر ویفردو لام (۶) در کوبا نام برد. او برنده دوره تکمیلی فردی هنرمندان شهر لوس آنجلس و همچنین جایزه بیست و پنجمین کارگاه ادی آدامز (۷) لوس آنجلس تایمز است. کارهای او توسط پروژه «خطوط خاموش آرلس» (۸)(این پروژه از سال ۱۹۹۶ از طریق فستیوال‌‌ها، جوایز اهدایی، گالری و انتشارات از عکاسان نوظهور حمایت می‌کند)، ای‌اس‌ام‌پی (۹) (انجمن عکاسان رسانه ای آمریکا)، CENTER ، مرکز نوآوری فرهنگی (۱۰) (سازمان غیر دولتی که مروج به اشتراک گذاری دانش، شبکه سازی و ایجاد استقلال مالی برای افراد در هنر است)، فتو ویژورا (۱۱) (سامانه شبکه‌ای حرفه‌ای برای رسانه و هنر، رسانه‌ای که به توانمندسازی داستان‌سرایان تصویری می‌پردازد)، پزشکان بدون مرز (۱۲) (سازمان بین‌المللی و مستقل پزشکی بشردوستانه)، فوتوکراتی فاند (۱۳)(ارائه دهنده کمک هزینه سالیانه به عکاسان محیط زیست و بشردوستانه)، عکس بین‌المللی سال (۱۴) ( برنامه توسعه حرفه‌ای روزنامه‌نگاران تجسمی)، جایزه عکس پاریس (۱۵) و یونیسف شناخته شده است.

او دارای مدرک فوق لیسانس هنرهای زیبا از دانشگاه هنر ییل (۱۶) و لیسانس از دانشگاه هنر و معماری یو‌سی‌ال‌ای (۱۷) آمریکا است. آنا در سال ۲۰۰۶ بیش از پیش با عکاسی عجین شد و عکاسی تبدیل به حرفه جدی او شد. او سال‌های ابتدایی حرفه عکاسی خود را به ارائه طرح ـ بیشتر برای کتاب‌ها ـ برای انتشارات مختلف همکار با سازمان‌های فعال در زمینه هنر و معماری بین‌المللی پرداخت. پروژه‌های او طراحی مورفوسیس (۱۸)، پایان‌نامه تام مین برنده جایزه پریتزکر (انتشارات فایدون) (۱۹) و پارادایز کیج: کیکی اسمیت و کوپ هیمل بلاو (موزه هنر معاصر لس آنجلس [موکا] (۲۰) را دربر می‌گیرد. آنا در مرکز هنر کالج طراحی و مدرسه هنر و معماری ‌یو‌سی‌ال‌ای تدریس کرده و به عنوان طراح اصلی [موکا] و هنرمند مهمان در آکادمی آمریکایی روم یک دوره تکمیلی تدریس بعد از پایان تحصیلاتش در دانشگاه هنر ییل گذرانده.

طراحی‌ او در میان کارهای دیگر، توسط مرکز طراحی آمریکا، سازمان گرافیک آمریکا (ای‌‌آی‌جی‌ای) (۲۱)، و هنرهای ارتباطی شناخته شده است. طراحی‌های او جزو مجمو‌عه‌های ثابت آرشیو سازمان گرافیک آمریکا در موزه هنر دنور (۲۲)، مجموعه کتاب هنرمندان کتابخانه هنر دانشگاه‌ ‌یو‌سی‌ال‌ای، کتابخانه هنر و معماری دانشگاه ییل، هنرهای مجموعه کتاب کتابخانه یادبود استرلینگ دانشگاه ییل (۲۳) است.

۱- Anna Boyiazis

۲- Taylor Wessing Photographic Portrait Prize

۳- Dysturb

۴- Preus Museum

۵- Havana Biennial

۶- Centro de Arte Contemporáneo Wifredo Lam

۷- Individual Artist Fellowship and the Eddie Adams

۸- Arles Voies Off

۹- ASMP

۱۰- Center for Cultural Innovation

۱۱- FotoVisura

۱۲- Médecins Sans Frontières

۱۳- Photocrati Fund

۱۴- Pictures of the Year International

۱۵- Prix de la Photographie Paris

۱۶- Yale University

۱۷- UCLA School of the Arts and Architecture

۱۸- Morphosis

۱۹- Pritzker Prize Laureate Thom Mayne (Phaidon Press)

۲۰– Paradise Cage: Kiki Smith and Coop Himmelblau (The Museum of Contemporary Art [MOCA], Los Angeles)

۲۱- the American Institute of Graphic Arts (AIGA)

۲۲- Denver Art Museum

۲۳- Yale University Sterling Memorial Library Arts of the Book Collection